Jubileusz Zespołu Tańca Ludowego Cybinka-Grodzisk
20 lat temu – Pani Ania Reiter spytała, czy mógłbym wraz z moim przyjacielem Darkiem Wnukiem pomagać jej w prowadzeniu zespołu. Oczywiście chętnie się zgodziliśmy. Ta pomoc w ciągu kilku dni zmieniła się w inną propozycję – „to ja wam będę pomagać (AR)”, na co też się zgodziliśmy. Początkowo nie wiedzieliśmy gdzie, co i jak, kto i po co? Ale szybko poznaliśmy Grodzisk Wielkopolski, nowe osoby, pierwsze tancerki i pierwszych tancerzy, Pana Dyrektora MGOK (tak wtedy nazywał się dom kultury), już znaliśmy. Grał na akordeonie w naszym poprzednim zespole. Pan Waldek Łyczykowski zaufał, że dwóch młodych chłopaków jest w stanie stworzyć zespół. Może na początku był sceptyczny, jednak później nam chyba uwierzył. Uwierzył, że zależy nam na tym by pokazać, jakie piękno drzemie w polskich tradycjach, jak śliczne potrafią być polskie zwyczaje, jak kolorowe są nasze stroje. W sam folklor nie musiał wierzyć, sam go kochał i kocha.
Mówiono nam, że będzie trudno, ale dwóch młodych pozytywistów – Darek Wnuk i ja, nie obawiało się trudów. Nie obawiało się, gdy na pierwsza próbę przyszło 18 dziewcząt i 1 chłopak (zmuszonych przez Hanię Mańkowską), później było co raz lepiej. Stopniowo, krok po kroku budowaliśmy zespół. Przez pierwsze lata z Darkiem, później z Marceliną Floraszek, ale z Darkiem ciągle się konsultujemy, a gdy się widzimy, to jego żona Ewelina, wyzywa, że nie możemy przestać gadać. O folklorze możemy gadać godzinami. Ale nie tylko z nim o tym rozmawiamy. Na imprezach Wielkopolan lub Szamotuł, siadam blisko Macieja Sierpińskiego i Piotra Kulki, dwóch kolejnych fanatyków – fanatyków folkloru. Tu z kolei pozostali znajomi próbują nas zmusić, by przestać mówić o folklorze, o strojach, o krokach, o szkoleniach, o różnicy między czepcem, a czepkiem (haha), o kolorze lamówki, czy poprawności kroków. Oczywiście zawsze to są merytoryczne rozmowy, pełne szacunku. Piotr wyzywa, że za rzadko dzwonię, Maciej (czy Monika???) się wkurza, że nie przyjeżdżam, a Darek podpowiada, że moja chrześnica Ada i Basia na mnie czekają (chociaż Ewelina na bieżąco śle zdjęcia i nagrania).
Mówiono, że będzie trudno, ale też mówiono, że mimo to warto. Warto bo… młodzież jest cudowna. Warto bo… są chwile, że duma rozpiera.
A duma rozpiera ze wszech miar. Serce się raduje, gdy widzisz, że te dzieciaki stają się dorosłe i zapraszają na swój ślub. Serce się raduje, gdy na urodziny przynoszą piękne własnoręcznie robione prezenty, tort z własnej roboty, ale nade wszystko pamiętają o każdym święcie.
Serce się raduje, gdy na scenach międzynarodowych wychodzimy z polską flagą, bo tak w piękny sposób możemy pokazać, że Polska jest piękna, kolorowa, roześmiana.
Serce się raduje, gdy widzi się reakcje ludzi na koncercie i zaraz po nim. Bo chociaż to mi gratulują, to gratulacje należą się tym co wylewają poty – dziewczętom i chłopcom z zespołu, kapali i akompaniatorom (Damain i P. Waldek, a wcześniej Mikołaj i Łukasz).
Serce się raduje, bo poznaje się wspaniałych ludzi – nie wymienię nikogo, bo musiałbym wpisać setki nazwisk, a i tak kogoś bym pominął.
Serce się raduje, gdy jedna z drugą zespołową mamą przynoszą lub zapraszają na jedzenie.
Serce się raduje, gdy mała córcia – Malinka, staje się osobą, tak bliską jak rodzina… co ja mówię, nie staje się – po prostu jest rodziną!
20 lat zespołu uczciliśmy pięknym koncertem. Było na nim niemal 900 osób. Dla nas to ogromny sukces, ale też poczucie, że to co robimy dla innych też jest ważne. Że folklor jest piękny, że młodzi ludzie nie myślą tylko o telewizorze, komputerze i instagramie, ale potrafią oddać całe swoje serce dla folkloru. A gdy śpiewają nieśmiertelne „dziękujemy…”, łzy ciekną po policzkach (a może to zapalenie spojówek?).
20 lat mnie wiele nauczyło, sam zmieniałem się, sam dorastałem… Wiem, że te dzieciaki, zawsze mi będą bliskie sercu…
Dzisiaj się radujemy, bo nam wyszło, bo to co zrobiliśmy dało nam satysfakację.
Przed nami kolejne wyzwania, ich też się podejmiemy.
Za to wszystko co wnieśliście w moje życie BARDZO WAM DZIĘKUJĘ!
cdn